Marcela Arroyo verbindt de muziek van haar geboortegrond Argentinië met Europese klanken en brengt zo een geheel eigen mengeling van tango, folklore en jazz. Ze deelde het podium met gerenommeerde muzikanten uit de Tango Nuevo en de Argentijnse Folkscene zoals Dino Saluzzi, Juan Fulû en Quique Sinesi. Ze speelde een hoofdrol in de enige door Astor Piazolla gecomponeerde opera “Maria de Buenos Aires”. Sinds 2000 leeft ze in Zürich, Zwitserland, en geeft concerten in Europa en Argentinië. Voor zover ik kon nagaan is dit haar vierde album en de eerste op Double Moon.

Als er een ding opvalt aan de zang en manier waarop Marcela omgaat met haar sterk door tango beïnvloedde muziek, zijn het de Europese invloeden zoals die uit het cabaret en het chanson. Marcela wordt begeleidt door Pablo Allende op gitaar en zang, Frederico Abraham op contra bas, Pablo Lacolla op percussie, Matthieu Michel op trompet en fluegelhorn, Cësar Correa op piano en keyboards en Diego Clark op percussie. Vijf van de tien nummers zijn van de hand van Marcela Arroyo, een scheef ze samen met Pablo Allende en twee zijn van het duo Núnez en Falú.

Het album begint met het titelnummer “De par en par” wat zoveel betekent als “maak het makkelijk voor iedereen”, onmiddellijk valt de warme en gevoelvolle stem op van Marcela, je wordt als het ware omhult door een warme empathische deken als je luistert naar haar stem. De eerste nummers spelen zich af in een rustig tempo, pas met “Barrio” komt het Zuid-Amerikaanse vuur tot vlam, een lekker ritme en een fraaie solo van Matthieu Michel op trompet maken van dit nummer een hoogtepunt. Gevoelvol geldt zeker voor het nummer “Abrazo”(liefkozing), het is gecomponeerd voor een persoon die emotioneel heel dicht bij mij was maar ver weg qua afstand.

Ze maakte een buitengewoon moment mee en ik kon er niet bij zijn om haar bij te staan, daarom dit lied als een soort muzikale omarming, aldus Marcela. “Gato panza arriba” van Núnnez en Falú met scat vocals en heerlijk gitaarspel van Pablo Allende is een ander topnummer. Na diverse beluisteringen van dit kleinood bevalt mij dit album steeds beter, muziek om bij te komen uit de corona verdoving. Gelukkig is de tekst van de liederen ook in het Engels aanwezig. Haar muziek en haar stem zorgen voor een constante stroom van gevoelvolle muziek die op een uiterst liefderijke en bijna intieme wijze ten gehore wordt gebracht. Het afsluitende “Cantora de Yala” van Vastilla en Leguizamón brengt dit ten volle naar buiten, alleen begeleidt door de gitaar van Allende brengt Marcela deze hartenkreet voor het licht, deze zangeres verdient het om meer voor het voetlicht gebracht te worden als ik al die zogenaamde wereldsterren zie die het vooral moeten hebben van hun min of meer ontklede verschijningen dan van hun zangtalent!

Jan van Leersum.